Ik was jarig onlangs. En verjaardagen verdienen een cadeautje. Meerdere cadeautjes zelfs. Dat weet het kleinste kind. Maar wat koop je voor iemand die alles (zelfs dat kind) al heeft? Niks dus, zo heeft de praktijk uitgewezen. Ik mocht ze uitpakken (want dat kan het kind nog niet), maar zowat alle geschenken waren bestemd voor mijn baby. Diezelfde baby was uiteraard ook de ster, de vedette, het absolute middelpunt van mijn feest. Tussen het prikken van olijven en het nippen aan cava door, ging de kleine koning van arm tot arm. Oeh’s en ah’s vulden de kamer. Mijn vriendinnen, zijn suikertantes, kirden van plezier en glommen van trots. Ik, zijn mama, zat erbij, keek ernaar en genoot- ondanks het ontbreken van geschenken- intens van dit tafereel.
Al moest het beste van de avond toen zogezegd nog komen: het dinertje buitenshuis. Weg van de pampers en de borstvoeding, lekker eten, goeie gesprekken,… Ik zag het heel even volledig zitten. Tot we onze straat uitreden om precies te zijn. Daar heb ik het eerste bericht naar de babysit van dienst (mijn eigen mama) gestuurd en er zijn er nog vele gevolgd. Want ook al ging de aandacht van de genodigden in het restaurant nu wel volledig naar mij, mijn eigen concentratie ging, voor, tijdens en na elke hap naar het beste cadeau dat ik ooit gekregen heb. Dat dateert van een andere heuglijke dag: 12 augustus. De geboorte- en bijgevolg, jawel, verjaardag van mijn zoon. Mmm… als ik het zo bekijk, staan we dus toch quitte wat de presentjes betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten